در فرآیند طلاق توافقی ، یکی از مسائل مهم که والدین باید در مورد آن توافق کنند، موضوع حضانت فرزند است. این موضوع برای دختر و پسر به طور متفاوت و مطابق با قانون پیش می‌رود، به‌گونه‌ای که مصلحت کودک در هر دو مورد اولویت دارد.

برای حضانت فرزند دختر، اگر والدین نتوانند به توافق برسند، تا ۷ سالگی دختر تحت سرپرستی مادر قرار خواهد گرفت. بعد از این سن، تا ۹ سالگی، حضانت دختر به طور معمول به پدر واگذار می‌شود. با این حال، این قانون به صورت مطلق نیست و در صورت وجود شرایط خاص و مصلحت کودک، امکان تغییر این وضعیت وجود دارد. از سن ۹ سالگی به بعد، دختر این اختیار را دارد که خود تصمیم بگیرد با کدام یک از والدین زندگی کند.

حضانت فرزند پسر در طلاق توافقی تا ۷ سالگی به مادر داده می‌شود. از سن ۷ تا ۱۵ سالگی، حضانت پسر به طور پیش‌فرض بر عهده پدر خواهد بود. اما برخلاف شرایط حضانت دختر، رعایت دقیق این سنین الزامی نیست و در هر مرحله، مصلحت کودک بر هر چیز دیگری ارجحیت دارد. به عبارت دیگر، اگر وضعیت خاصی برای کودک به وجود بیاید که نیازمند تغییر در تصمیم‌گیری حضانت باشد، این تغییرات صورت خواهد گرفت. از سن ۱۵ سالگی به بعد، پسر می‌تواند به طور مستقل تصمیم بگیرد که می‌خواهد با کدام والدین زندگی کند.

در نهایت، در هر دو حالت، قانون مصلحت کودک را در اولویت قرار می‌دهد و در تمام تصمیم‌گیری‌ها، منافع و سلامت روانی و جسمانی کودک به عنوان مهم‌ترین فاکتور در نظر گرفته می‌شود.