در بحث حضانت فرزند، برخی نکات حقوقی و اجتماعی باید مورد توجه قرار گیرند که می‌توانند تأثیرات مهمی بر روابط والدین و کودک بگذارند. نخستین نکته این است که حضانت تا زمانی که والدین در قید حیات هستند و صلاحیت لازم برای نگهداری از کودک را دارند، ادامه دارد. اما در مواردی که والدین صلاحیت لازم را نداشته باشند، مانند ابتلا به بیماری‌های روانی یا رفتارهای خلاف اخلاق، حضانت از آن‌ها گرفته می‌شود.

یکی دیگر از نکات مهم این است که حضانت معمولاً تا سن بلوغ شرعی ادامه دارد. در قانون ایران، برای پسران تا سن 15 سالگی و برای دختران تا سن 9 سالگی حضانت اعمال می‌شود. اما پس از این سن، کودک می‌تواند خود انتخاب کند که با کدام یک از والدین زندگی کند. این تصمیم کودک، البته باید بر اساس مصلحت وی باشد و دادگاه می‌تواند در مواردی که تصمیم کودک را به صلاح او نبیند، از آن جلوگیری کند.

همچنین، ازدواج مجدد مادر یکی از مواردی است که می‌تواند حضانت را تحت تأثیر قرار دهد. بر اساس قانون مدنی، اگر مادری که حضانت کودک را بر عهده دارد، مجدداً ازدواج کند، ممکن است حضانت از او سلب شود. با این حال، برخی حقوقدانان معتقدند که این ماده قانونی باید بازنگری شود، زیرا در مواردی ممکن است ازدواج مجدد مادر، تأثیری بر توانایی او در نگهداری از کودک نداشته باشد.

در نهایت، موضوع حضانت فرزند باید همواره با در نظر گرفتن مصلحت کودک و تأمین بهترین شرایط برای رشد او بررسی شود. دادگاه‌ها موظف هستند تا در تمامی موارد حضانت، منافع کودک را بر منافع والدین ترجیح دهند و تصمیماتی بگیرند که در نهایت به نفع کودک باشد.